Op 22 augustus 1974 zag ik voor het eerst het licht in de lichtstad Eindhoven.
Mijn licht verschoof en ik werd van lief klein baby’tje een ondeugend Brabants meisje dat opgroeide in het dorp Budel-Schoot.
Er gebeurde veel in mijn jonge leven, licht ging aan, licht ging uit.
In 1990 deed ik het licht in Brabant uit om over te schakelen naar Zeeland, van Brabants tienermeisje naar Zeeuwse schone.
Het licht in de Zeeuwse plaats Zonnemaire is mooi, maar zoals overal ter wereld zijn ook hier donkere kanten.
In 1995 zag mijn zoon het licht en was daarmee een groot lichtpunt in mijn leven,
zijn zus liet niet lang op zich wachten en zorgde in 1998 voor nog meer licht.
Ik leefde mijn leven en iedereen zag mij in een stralend licht, ik schakelde het licht aan en uit wanneer ik dat wilde, ik draaide aan de lichtknoppen en drukte en drukte hele dagen en jaren kon ik daar mee vullen.
In 2010 drukte ik op een knop die ik vervolgens niet meer in kon drukken, ik wist nu wat liefdeslicht was en dat dit een lichtpunt is die niet te doven valt.
In 2011 werd het donker in een kamer een stroomstoring een kapot knopje?
Het licht wat uit was gegaan kreeg ik met geen mogelijkheid meer aan.
Donkere dagen volgde maar in de verte was dat licht dat ene mooie licht, dat licht wat ik niet meer uit kon zetten met nog een klein licht ernaast.
Mijn leven stond op zijn kop, het was licht…..zo licht.

Ik denk dat ik maar van lichtknopjes afblijf en het op me laat stralen en uit me laat stralen de rest van mijn leven.
Ik ben aan het leven zoals ik wil leven, zorgen als een moeder voor haar drie lichtjes, liefhebbende vrouw zijn voor haar liefdeslicht en daarbij foto’s maken met en poseren in het flitslicht.

Het licht volgt me, mijn hele leven....